Laatste schriften, tekenen en haren uitpluizen

Het was een heftige nacht met harde slagregens en een paar kei harde donderslagen. Nancy was onder de dekens gaan liggen met de vingers in haar oren. Ze wilde de lichtflitsen niet zien en de donderslagen niet horen. De vloer van de eetkamer was nat geworden omdat er een kleine constructiefout in het raam bleek te zitten. Ruud keek of hij dat zou kunnen oplossen. Nancy en Leonard gingen niet vroeg naar de kerk en ze wilden ons graag een speeltuin laten zien een paar kilometer verder dan Kiota. Het was een klein oppervlak volgebouwd met Engelse speelattributen waar onze kinderen zich uitstekend zouden vermaken. Men vroeg twee entree prijzen: één voor de buiten boel en één prijs voor de binnenspeeltuin, daarbij mocht je geen eten of drinken mee brengen. Alles bij elkaar zou het voor 25 personen een dure speeldag worden, dus gingen we onderhandelen. Een reductieprijs en dan voor de binnen- en buiten speeltuin en zelf eten en drinken meebrengen. Leonard en Nancy dachten dat we het niet konden betalen en boden aan om de entree te betalen. Nee, dat zou te gek zijn. We legden uit dat we wilden onderhandelen om te kijken of er rek in zat en jawel. We mochten komen voor één prijs en zelf ons eten en drinken mee brengen. Woensdag werd vastgelegd en we gaan de kinderen morgen verrassen. Weer in Kiota konden we niet achterom binnen, dan maar over een smal paadje dwars door het maïsveld naar de voorkant. Ze waren met Wilson, die was blijven slapen, naar de kerk geweest en men hing voor de TV. We zijn de schriftenkast nog eens nagelopen en vonden nog weer schriften van kinderen die ‘alles’ al gegeven hadden om te herstellen en te kaften. Ruud haalde uit de kast in de zitkamer nog eens een stapel schriften, terwijl Ria dat een paar dagen geleden ook al had gedaan, ze kunnen toveren hier. Voordat we dat weer hadden uitgezocht waren we weer een tijd verder. De laatste twee kastjes waren van de jongsten: Charles en Ndunda. Ze lagen vol met van alles en nog wat, maar het was verbazend te zien dat er schriften uit naar voren kwamen met taal en rekenwerk vanaf hun derde jaar. Hier leren ze zichzelf letters en cijfers op een bepaalde manier tekenen en dat blijven ze hun leven lang zo doen. Geen enkel kind heeft een vloeiend handschrift en we kijken nog steeds met grote verbazing hoe ze de letters en cijfers ‘schrijven’, ieder op zijn eigen manier. Vandaag niet knippen en plakken, maar tekenen. Ria heeft het schoolbord gewassen en dat nodigde gelijk weer uit om er mooie tekeningen op te maken. Ruud heeft Bosco en John geleerd hoe je op een blaadje landje verovert en ze waren er fanatiek mee bezig. Sharon ging het voorbereide eten opwarmen en dat kregen ze met de gisteren gemaakte chapati, die in een grote wasteil op de grond was gezet. De meisjes gingen vandaag alle gemaakte vlechtjes uitpluizen en dat was een hele klus. Ze deden dat bij elkaar en ook Wilson en Kennedy hielpen mee. Irene deed het met een satéprikker en het duurde echt uren. Het resultaat was grote bossen pluishaar. Na de lunch gingen ze bij de TV karaoke Kerstliedjes meezingen, de teksten overschrijven en zo kenden ze snel aan paar liedjes. Wilson was nergens te bekennen en lag in de jongenskamer te slapen, later zat hij veel op de schommel te telefoneren en liet de kinderen aan hun lot over. De grote meisjes moesten zelf hun avondeten voorbereiden en koken. Ze stookten een vuurtje van papier in het grote gat waar de pan in moest, zetten er toen houtjes omheen tussen de vlammen door en zodra het vuur goed genoeg was ging de pan erin. Rond 16.30 uur gaan elke dag de grote jongens grote emmers warm water halen uit de buitenkeuken, kiepen dat in wasteilen en de jongsten moeten dan daar in bad. Op zich is het een strakke structuur en de kinderen weten precies wat ze wanneer moeten doen. Daarnaast is er veel vrijheid en niemand begeleidt of corrigeert. De kinderen komen steeds vaker naar ons toe en accepteren wat we zeggen en doen. Duidelijkheid vinden ze fijn. Ze zijn allemaal dolblij met hun nieuwe mappen voor hun persoonlijke spulletjes en we gaan z.s.m. op pad om er voor Charles en Ndunda ook nog één te kunnen kopen. Tegen 18.00 uur wilden we echt naar huis en Shawn was er nog steeds niet. De kinderen gaven aan dat de keukenlamp stond te knipperen en we hebben

deze verwisseld met een TL uit de eetzaal en zijn toen vertrokken. Nancy had lekkere pittige spaghetti gemaakt met beef en wortelsalade, het smaakte heerlijk. Samen hebben we onze werkwijzen op school met elkaar vergeleken en we kwamen dicht bij elkaar. Ben echt benieuwd naar haar school en we gaan deze of volgende week kijken.

Rijbewijs.

Ken vertelde dat hij een maand had rondgereden in en auto en toen zijn rijbewijs had aangevraagd. Als je connecties hebt is het heel gemakkelijk om een rijbewijs te krijgen. Je hoeft er dan niets voor te doen en hij zei dat de meeste matatu chauffeurs rijden zonder rijbewijs. Een goede relatie met een verantwoordelijk iemand helpt enorm, evenals een “donatie”. De tuktuk chauffeurs moeten een motorrijbewijs hebben, hoewel ze meer dan twee wielen hebben. De suggestie dat je een rijbewijs bij een pakje boter kunt krijgen ontlokte een gelach, geen ontkenning.