Hout kopen, chapati en weer schriften kaften

Elke morgen is Nancy al vroeg bezig om het ontbijt klaar te maken, maar nu moesten Sheila en Ken ook vroeg op. Sheila zou met Shawn mee gaan naar de familiedag van Nancy ’s familie en Ken moest haar naar Kiota brengen. Mooi dan konden wij ook mee. Ria was er weer voor 80% hoewel de temperatuur nog naar de 38 ging, voor haar te hoog want normaal is 36,5. De knie had nog vochtige plekken, toch maar zonder verband vandaag en gekeken hoe het zich zou ontwikkelen zou. Het was de viering van de onafhankelijkheid en er veel bedrijven en zaken zouden gesloten zijn. Voordat we weg gingen kwam een man, die al het loodgieterswerk in dit huis gedaan had, een grote partij verse ananas brengen, waarvan we er drie meekregen voor Kiota. De kinderen van Kiota waren enthousiast dat Ken en Sheila meekwamen en vooral de oudste meisjes reageerden hier op. Nancy en Leonard gingen vandaag naar een traditionele mannendag van zijn familie niet erg ver van hier, waar ze traditioneel een geit gingen slachten en klaarmaken, maar de vrouwen mochten daar niet bij zijn. Zij kregen maar een klein deel van de geit. Nancy vond dat egoïstisch en is het al jaren niet met die traditie eens, evenals haar oude moeder. Ook hier dus ‘feministes’, maar de mannen trekken zich daar niets van aan. De nieuwe generatie zal hier wel anders mee omgaan in de toekomst, al hoewel Leonard het zijn zonen wel bij zal brengen. Bij aankomst in Kiota was Rohda er nog, die gebleven was tot Florence er zou zijn. Die bracht Sabina mee, omdat ze alleen was vandaag. Er moest nog ontbeten worden en daarna had elk kind, zoals elke dag, een taak en werd er weer driftig geschrobd en geboend. John was, buiten op de grond, een broek aan het schoonschrobben. Ze weten niet beter en het werkt. Zodra we binnen waren werd er elke morgen om papier gevraagd en nu om vliegtuigjes te vouwen. Een aardigheid om te zien hoe veel plezier ze daar mee hadden. Het repareren en kaften van de schriften bleek een veel grotere klus dan we aanvankelijk dachten. Stapels schriften per kind en vanaf groep 4 alle oude schriften bewaren voor toetsen en herhaling. Veel schriften waren weer met krantenpapier gekaft en hingen compleet uit elkaar. De ezelsoren die we recht gevouwen hebben zijn ontelbaar en sommige kinderen hebben we er weer op moeten wijzen dat hun taal- of rekenschrift geen tekenschrift is. Kennedy bijv. had op ….tig blaadjes in al zijn schriften de meeste tekeningen staan. Daarbij hebben we de schriften van Kennedy en Edward extra verstevigd aan alle zijden en hoeken met tape zodat ze hopelijk beter in conditie zullen blijven. In Simons kastje lagen alle boeken die er waren van groep 4, ook alle dubbele boeken, omdat hij de enige leerling is van zijn jaargroep. Daarom puilde zijn kastje wel erg uit. In de eerste week van het schooljaar gaan de leerboeken weer mee naar school waar de leerkracht ze in en kast bewaart, dan passen alle schriften weer gewoon in hun kastje! Wanneer we praatten met de kinderen over het gebruik van hun schriften kregen we nauwelijks antwoord. Wij zijn voor een Keniaan om diverse redenen een autoriteit: we zijn ‘oud’, professionals en blank. Zelfs Nancy geeft aan dat ze nooit van ouderen iets verwacht en dus nooit wil dat we iets doen in huis. “That’s my education and you never let older people work for you”! Ruud was tussendoor met bijna alle kinderen het bestelde hout op gaan halen, een extraatje voor de kinderen, ze gaan graag mee de poort uit. Het in elkaar zetten moest nog even wachten tot volgende week. Terwijl wij aan het werk waren binnen werden weer alle tafels verzameld buiten voor de chapati, die nu volledig door de kinderen gemaakt werd. Jongens en meisjes werken hier aan mee, alleen de jongste kinderen, Charles, Mathu, Ndunda, James, Milkah en Mbugua hoeven hieraan niet mee te werken. Het is nooit zonder risico omdat er gewerkt wordt met open vuur en hete olie. Ook vandaag was er weer een met brandwonden. Sharon zat met en hand vol met meel in de zitkamer heel zielig te kijken. Afkoelen bleek nog steeds, ondanks dat we dit al een paar keer gedaan hebben, niet de methode die ze zien zitten. Ria heeft Sharon een pan met koud water met ijsblokjes gegeven en ze heeft er lang in gezeten en zei dat het veel beter hielp dan de meel. Vorig jaar hebben we ook Wilson zo geholpen, Florence wist het nog toen we het er nu weer met haar over hadden. Vorige week Bosco en toch gaf ze weer meel. Hopelijk geven de kinderen het aan elkaar door want zij hebben nu positieve ervaringen. Drie mannen kwamen pakken met meel brengen, één van hen bleek een vriend van Shawn en ze bleven een uurtje. Ze wilden leren hoe wij kaften en waren binnen aan het puzzelen, nog nooit gezien en alle versieringen werden gefotografeerd. We hebben wat blokken en een houten trein tussen het speelgoed uitgezocht en mee genomen als voorbeeld voor Nancy. Om 17.00 uur zijn we met een matatu naar de stad gegaan en het iedere keer weer de vraag hoe Ruud erin kan en waar hij kan zitten. Hij is te lang voor deze busjes en de mensen in de bus kijken altijd hoe het zal gaan en moeten er om lachen. Het is sowieso bijzonder dat wij met een matatu reizen, want dat doen blanken nooit hier. We hebben bij een nieuw super modern kip- en pizza restaurant gegeten en even heerlijk gezeten. Op straat was een jongen op blote voeten met stenen aan het gooien. Eerst een kleintje en daarna en grotere steen, hij was zowaar aan het boulen. Ruud heeft samen met hem gegooid, nadat hij eerst stenen uit het te maken wegdek had gezocht. Met en tuktuk naar huis, ervaringen delen en we mochten zelf gemaakt ‘bier’ proeven en geit eten die in plastic op een dienblad lag.. Het ‘bier’ was niet onze smaak en we hadden net gegeten dus we bedankten voor de geit. Nadat we de foto’s en filmpjes bekeken hadden zijn we vroeg naar bed gegaan.