Een ‘vrije’ dag

Een raar gevoel dat het vandaag de laatste dag was, wat zijn die vier weken voorbij gevlogen. Het gesprek met Nancy en Leonard ging over de verschillen in beide landen t.a.v. de veiligheid. Hier zijn de huizen net gevangenissen en bij ons zijn de huizen vrij te bereiken. Als er hier ingebroken wordt of je wordt beroofd dan roep je “dief” en iedereen zal in actie komen om de dief te pakken te krijgen en deze is dan nog niet ‘jarig’. Het kan zelfs gebeuren dat ze hem ter plekke dood slaan. Het verschil in rechtsspraak en gevangenissen is levensgroot en dat men geen respect heeft voor de politie was voor hen onbegrijpelijk.

Om 09.45 uur liepen we eerst over smalle paadjes, tussen de grote huizen door naar de hoofdweg recht op ‘Family Gardens Hotel‘ af. Overal hebben ze looppaadjes gemaakt, maar ook rijden ze met auto’s op de meest, voor ons, onmogelijke plekken om bij de huizen te kunnen komen. Het is hier niet zo dat eerst de wegen enz. klaar gemaakt worden voordat men huizen gaan bouwen. Het stuk land werd in kleine grondstukken verdeeld, men begon, stukje bij beetje te bouwen en de weg kwam vanzelf door er vaak genoeg overheen te rijden. Nancy en Leonard hebben er dertien jaar over gedaan, maar het huis is nu wel 100 % eigendom. Onderweg kregen we een sms van Amerikaanse Kris dat hij in de tuin zat en we troffen hem daar aan met een Keniaanse dame. Zij woont in Texas en was nu in Kenya thuis op vakantie. Kris is heel apart maar het was leuk om elkaar weer te ontmoeten. We kregen een klein briefje met daarop ‘zijn ‘kerk, want hij noemt zich missionaris en hij preekt. Tegen 12.00 uur kwamen we in Kiota en Shawn had al laten weten dat hij weg was i.v.m. Sharon. Dat was een tegenvaller, maar meer voor hem dan voor ons, zonder dat hij erbij was konden we zijn kamer niet verder opruimen. Bij binnenkomst was er al bezoek en stond Teresia te glimmen. Haar ‘guardian’ was gekomen en ze mocht eindelijk mee, wat fijn voor haar. Terwijl Teresia zich klaar maakte heeft Ria een praatje gemaakt met de vrouw en te horen gekregen dat zij degene is die Teresia thuis weggehaald heeft en hier gebracht drie jaar geleden. Haar moeder was niet zo trouw, er kwamen diverse mannen over de vloer, haar vader heeft zijn vrouw er uit gegooid en zij is overleden aan Aids. Haar zusje had met vijftien een kind en ook haar andere zus was van het rechte pad af. Om Teresia te beschermen heeft ze haar meegenomen in de hoop dat zij een beter leven zal gaan krijgen. Teresia was toen tien en weet zich nog alles van haar leven hiervoor goed te herinneren. Ze wil graag een andere toekomst maar dan zal hier zelf heel hard aan moeten werken. Ze ging dolgelukkig mee en kan nu ook weer naar haar zusje die getrouwd is en samen met haar schoonouders in een compound woont. Wij hebben alle Bijbels gerepareerd en in een mand gedaan, ook de schoolrapporten konden wel een nieuwe kaft gebruiken i.p.v. het krantenpapier dat er bij sommige omheen zat. Ons voornemen om echt een dag vrij te zijn is dus maar half gelukt, maar nu is in onze ogen dan ook ‘alles’ voor de kinderen klaar. Onze grootste angst is dat als de kinderen van verlof terug komen ze heel nieuwsgierig zijn wat er in de schoolkastjes ligt en ze niet van de boeken af kunnen blijven. We zullen Shawn adviseren hoe dat te begeleiden! De tijd vloog en Shawn kon niet vóór drie uur thuis zijn en hebben we afscheid genomen van de huismoeders. Ria heeft met Rohda nog een goed gesprek gehad en ook zij hoopt dat er echt dingen zullen gaan veranderen in het belang van de kinderen. Rohda ziet het goed maar kan alleen niets. Alle neuzen moeten dezelfde kant op en de kinderen moeten meer begeleiding krijgen en voorbereid op hun leven na Kiota. Ze is het in het geheel niet eens met het beleid van de Stichting en het zal een zware dobber worden. Ze was dankbaar dat ze openlijk had kunnen praten en dat er iets in gang was gezet. In dit gesprek kreeg Ria nog te horen dat de kinderen bang zijn voor Priscilla, die commandeert. Dat hadden we ook al geconstateerd en zullen we nog met Shawn bespreken. We hebben niet de drie jongens gedag gezegd omdat deze morgen mee zouden gaan naar de ouders van Shawn. Er kwam echter een telefoontje van een gezin die de kinderen kent van school dat ze daar morgen naar toe mogen, veel fijner voor hen tussen andere kinderen. We baalden er wel van, maar hopelijk kunnen we ze morgen toch nog zien. In de stad hebben we nog wat foto’s af laten drukken en zijn we bij het postkantoor gaan staan om op Nancy te wachten. Die kwam vrij snel en Leonard zat ook al in de auto. Het verkeer de steden uit was een gekkenhuis en de wegen verschrikkelijk. Als het al zo druk is en de wegen zijn één kuil en gat, dan is er ook geen doorstroming mogelijk. De matatu’s halen links en rechts in en gooien hun oude kar ervoor. Ook dat geef  opstoppingen.  We reden over de compound van Leonards school. Een groot terrein met veel gebouwen en prachtig gelegen. Hier wonen 250 gehandicapten kinderen en gaan er naar school. Nu stond alles leeg i.v.m. de grote vakantie. Het was best ver rijden naar de Ananas Mall en die een jaar gelden gebouwd was en eigendom van een Nederlander, hoorden we. Er stonden nog enkele  winkelruimtes leeg, maar het restaurantgedeelte was OK. De verse kip van een houtgrill, de pizza en een ijsje smaakten heerlijk. Tegen 19.30 uur gingen we nog de mega grote Tuskys binnen. Met een mandje met melk en nog wat kleine dingen wilden we naar de kassa, maar de rijen waren zo lang dat we alles terug gezet hebben. Inmiddels al donker reden we naar een wat verderop kleinere super en daar ging het sneller. De weg terug was een compleet gekkenhuis. Het verkeer de stad uit was zo druk dat men dubbeldik ging rijden over de tegengestelde rijbaan en wij dus regelmatig van de weg afgedrukt werden. Weer thuis bleek ons internet tegoed op en hebben we nog gezellig nagepraat met Leonard en Ken. Shawn had nog gebeld dat de kinderen morgenvroeg worden opgehaald en of we om 09.00 uur nog afscheid kwamen nemen. Natuurlijk doen we dat, dus naar bed om 10.45 uur en morgen weer vroeg op.