Naar ‘huis’ voor Kerst

Na een heldere sterrennacht was het weer dik bewolkt en stond het te miezeren. Leonard stond ook al klaar om te vertrekken en zou ons af zetten bij Kiota. Mooi, dat scheelde weer een glibberpartij hier en daar, maar als de zon weer was gaan schijnen was de toplaag op de wegen ook weer heel snel droog. Om 09.30 uur aangekomen in Kiota was iedereen langzaam aan het opstaan en de kinderen die er al waren zagen er nog moe uit. Gisteren was een vermoeiende dag en ze gaan in de vakantie veel later naar bed dan gewoonlijk. Voor het ontbijt werd er een soort pap gemaakt en er werd een emmer half vol op de tafel gezet in de eetzaal. Iedereen kon daar van nemen als die wilde en dat was het dan. Ze schepten met een beker, de bekers vol tot aan de rand en je kon al snel zien waar een kind gedronken had. Wij zijn weer aan tafel gaan zitten en hebben onze kaftfabriek weer op gestart. Er lijkt geen einde aan te komen en zullen ons nog moeten haasten om alle boeken klaar te krijgen. Van groep 6 moesten de meeste boeken nog gerepareerd worden. Er zijn, in de bovenbouw groepen, twee soorten boeken bij waar de bladzijden heel licht ingenaaid zijn en de pagina’s er praktisch allemaal los inlagen. Ook al zouden we nieuwe boeken kopen, dan zien ze er na een maand weer vol lossen pagina’s uit, super slechte kwaliteit, dus heeft Ruud alle pagina’s vast geplakt van 1 tot 260. We hebben van drie groepen alle boeken die er waren gekaft. Nog tachtig boeken te gaan en de tachtig nieuwe boeken komen er morgen ook bij. Shawn vertelde dat het nu een goede tijd is om de boeken te kopen. Iedereen is nu druk voor Kerstmis en in januari gaat iedereen op het laatste nippertje naar de boekwinkels, die puilen dan uit en de boekprijzen vliegen omhoog. Dat konden we niet geloven want de prijzen staan met potlood in elk boek, maar hij was heel stellig. (bij navraag blijkt dat vooral te gelden voor de straathandelaren en niet voor de echte boekwinkel). Toen de kinderen allemaal op waren voelden we dat ze onrustig en gespannen waren, er zouden vandaag tien kinderen worden opgehaald om de Kerst thuis met ouders of familieleden door te brengen. We zijn naar de stad gemoeten omdat de tape op was en we meer bruin kaftpapier moesten hebben. Snel op en neer, want we wilden er zijn als kinderen weg zouden gaan. We hebben de verf die we gekocht hadden voor de kamer van Shawn terug gebracht en besloten er alleen olieverf overheen te doen, dat zou een stuk goedkoper zijn. We kregen geen geld terug en het krediet hebben we aan Nancy en Leonard gegeven, dan kunnen zij er verf voor gaan kopen voor hun huis, dat aan de buitenkant nog geheel opgeschilderd moet worden. Verder hebben we passerdozen en tape gekocht in de stad. We wilden met een tuktuk verder en bij het oversteken keek Ria niet naar links, maar naar rechts en een auto moest vol op de rem en het scheelde maar 20 cm! Zelf had ze het niet in de gaten maar Ruud en alle omstanders stonden vol schrik te kijken. Weer thuis was de stiefmoeder van Carol en Edward het eerste gekomen, daarna de vader van Kennedy en Mbugua. We zagen dat de kinderen waren blij waren, maar een enthousiaste begroeting zagen we hier niet, dat zit niet in de cultuur. Toen kwam er een vrouw met een veel oudere man binnen, de moeder en waarschijnlijk grootvader van James en Ndunda. De vrouw regeerde heel vreemd en ‘spoorde’ niet echt. De kinderen waren nergens te bekennen en wilden ook niet echt met ze op de foto. Ze nam de arm van Ria flink beet en vergeleek die met haar arm. Ze kon niet duidelijk maken wat ze bedoelde, maar we begrepen dat ze de arm van Ria een vreemde kleur vond. Daarna keek ze wat boos en ging weer zitten. Intussen was het héél hard gaan regenen en moesten de gasten naar binnen vluchten. Het klonk behoorlijk hard op het golfplaten dak en Priscilla kwam binnen zitten met haar vingers in haar oren. Shawn was nergens te bekennen, die zat met een groep kinderen de Lion King te kijken, vreemd, het waren toch zijn gasten. De gasten mochten mee-eten maar Priscilla was niet verder gekomen dan een pan witte rijst. De grote meisjes vonden dat blijkbaar niks en gingen er tomaten en worstelen op schrapen. De tante van Bosco en Simon was ook gekomen, vroeg wat wij hier deden en ze bedankte ons heel hartelijk voor de kansen die we de kinderen gaven. De ouders van Bosco en Simon zijn overleden. Wat ons verbaasde was dat de kinderen niet begeleid werden om hun spullen bij elkaar te zoeken, te kijken of ze alles wel hadden, ondergoed en tandenborstel bijv. Toen Ria op de meisjeskamer ging kijken, stonden ze kleren in de schoolrugzak te proppen en lagen de meeste kleren op de grond. Het was heel verdrietig om te zien, maar er komt nooit één huismoeder op de meisjeskamer, die moeten alles alleen doen. Ook Shawn of Wilson laten de jongens wat dat betreft aan hun lot over en de oudsten wassen en ‘verzorgen’ de kleinsten. De moeder van Lois en Milkah kwam het laatste en Lois ging als een mooie jonge dame mee naar huis. Wij zijn om 17.15 uur weer vertrokken en Ruud is met een matatu naar de stad gegaan om wijn en bier te kopen. Toen Ria thuis kwam was Nancy er ook net pas. Leonard kwam ook vroeger naar huis en we hebben weer een keer met zijn vieren gegeten, verhalen uitgewisseld en veel gelachen. We leren erg veel over Kenya, het heden en het verleden. Hoe de economie nu draait, hoe de scholen werken en de erfenis van de Engelsen, die hier niet erg geliefd zijn. Ze hebben het land in sectoren verdeeld, daar zijn de verschillende groepsnamen uit voort gekomen en ze hebben enorm van de mensen en mogelijkheden hier gebruik gemaakt voor eigen voordeel.