Een bijzondere dag

03 december donderdag Een bijzondere dag

De lucht was grijs en het bleek vannacht te hebben geregend. Bij het ontbijt is het gezellig en we wisselen veel ervaringen uit met Nancy en Leonard. Voordat we op pad gingen nog snel de handdoeken gewassen, zodat ze vanavond weer droog zijn. De weg naar Kiota leek steeds korter. We passeerden twee Masai mannen die blijkbaar spulletjes verkochten. De mevrouw van de houthandel was er niet, dus maar een andere keer afrekenen. Shawn was buiten zijn kamer, want het was na tien uur en dit is zo zijn dagritme. We bespraken kort wat we zouden doen en gaven wel aan de dat we nog moe waren van gisteren en het vandaag rustig aan zouden doen. Ruud heeft opgeruimd rondom het huis en de speelgoed kisten van de kinderen uitgezocht. Er was echter veel manco. Géén blokken meer, er waren twee kisten vol, de grote constructie-blokken waren gehalveerd en er waren ook auto’s weg en kapot. Dat er niet meer alles zou zijn hadden we wel gedacht en dat er dingen kapot gaan is ook logisch, maar dat er zomaar hele kisten verdwenen zouden zijn was één groot vraagteken. Ria had dezelfde ervaring bij de leesboeken. Van de meer dan honderd boeken konden we er met pijn en moeite ongeveer vijftig bij elkaar krijgen en enkele waren in zo’n slechte staat dat ze zo de papierbak in gingen. Hoe was dat mogelijk? Shawn zat in zijn kamer en Ria mocht binnen komen. Dat werd een stevig en emotioneel gesprek waar om verantwoording gevraagd werd. Hij kon het eerst niet zeggen. De kleintjes zouden de blokken kwijt gemaakt hebben en de boeken stuk gemaakt. Dat was een totaal verkeerde uitleg en een explosie volgde hierop. Hij vertelde daarna dat er kinderen van buiten kwamen spelen en boeken en speelgoed me genomen zouden hebben. Hij had ooit gehoord dat er kinderen op school waren met boeken van Kiota, de naam en onze namen stonden erin. Zou kunnen, maar daar ging het al niet meer om. Wie is hier de manager en wie is hier de verantwoordelijke? Hij verschool zich nog dat ze pas drie jaar draaien en nog lerende zijn, maar we kennen zijn ouders nu heel goed en weten wat hij van huis uit heeft meegekregen. Daarvan is niets terug te zien! Hij gaf later ruiterlijk toe dat hij zijn verantwoordelijkheid niet genomen had t.o.v. de leesboeken en speelgoed en dat speet hem nu zeer. We hebben duidelijk aangegeven, dat we er nu alleen nog maar zullen zijn voor de kinderen en dat alles wat hij nog aan het huis gedaan zou willen hebben, niet meer door ons gedaan zal worden. We hebben ook gevraagd of hij en Yvette niet zagen dat de gordijnen op half elf hingen, dat er geen licht was in de wc en de voorraadkamer. Hij moet het voorbeeld geven of hebben ze gedacht dat Rudo en Ria toch zouden komen en dat die dat wel zullen doen en betalen. Als ze € 100,00 per jaar uitgeven aan onderhoud is alles OK. Het was een emotioneel gesprek waarin we onze hele grote teleurstelling duidelijk hebben laten weten. Eveneens hebben we aangegeven dat hij ons buiten kon zetten als hij dat zou willen, maar dat was geen issue en de show must go on met de kinderen. Daar doen we het voor. De sociaal werkster zat inmiddels te wachten, zij komt ook elke zaterdag voor groepsgesprekken en gaat op verzoek van Shawn naar de familie van de kinderen en rapporteert dat weer terug. Sharon had vandaag de bonenlunch klaar gemaakt, daar deden we niet aan mee. Helaas lusten we alle twee geen bonen, wat hier een groot deel van de maaltijden is. Ruud had een tropisch soepje en Ria heeft op de hoek twee bananen gekocht. De mevrouw kon niet terug geven en de bananen mochten toch mee met de mededeling dat er wel kinderen geld zouden brengen. We hebben tot drie uur gewerkt en intussen riep Shawn alle kinderen bijeen om leesboeken te gaan zoeken. Er kwamen er nog vier boven water. Zodra Florence in huis was werd er een vergadering belegd in de zitkamer met alle medewerkers en ons gesprek was de inhoud van deze bijeenkomst. We zouden rond drie uur vertrekken en moesten onze spullen uit die kamer hebben en Shawn kwam nog even mee om te zeggen dat het hem echt spijt en dat hij nu beseft dat ze ook hier voor verantwoordelijkheid hadden moeten nemen. Hij wil graag een meeting met allen en ons erbij en met zijn allen ervan leren. Dat moet dan morgen want Priscilla is volgende week vrij. Nadat we alles opgeruimd en gesorteerd hadden, begonnen de kinderen er gelijk weer mee te spelen, puzzels maken en op het schoolbord tekenen. Er is dus duidelijk behoefte aan, maar je moet het wel aanbieden en begeleiden en daar mankeert nogal wat aan. We hebben onze tassen naar huis gebracht en zijn met een tuktuk naar de stad gegaan, waar we anderhalf uur gewacht hebben om de 1000 Ksh terug te krijgen op de telefoon. Intussen was het zo druk in de winkel door een Kerstactie dat er continue meer dan zeventig mensen in de winkel waren voor het opwaarderen van de telefoon of om een nieuwe te kopen voor een aanbieding. Je moet gewoon aansluiten in de rij en ook een priester die dacht dat ze hem wel snel zouden helpen werd tot twee keer naar de achterste in de rij gewezen. Ruud wilde niet langer blijven en de dame achter de balie gaf aan dat ze het zou regelen en hem daarover bellen. En waarachtig, onderweg kregen we bericht dat het geld op zijn telefoon stond. Het kon dus wel. Door al dat wachten was de ‘hardware shop’ dicht en moeten we morgenvroeg terug. Bij Nakumatt, een grote supermarkt vonden we bier, wijn, crackers, worst en kaas. Bij de kassa stonden al een Kerstman en Kerstvrouw, in mooie blauwe pakken. Nadat Ruud dat gefotografeerd had, moesten wij met hen op de foto voor iemand die daar werkt. De tuktuk chauffeur moesten we laten we weten dat we geen 200 maar 150 Ksh betalen en hij ging er natuurlijk toch mee akkoord. Deze rit was uniek en het leek wel een safaririt. Omdat de hoofdweg opgebroken is rijdt iedereen over de stukken zand ernaast en hierdoor en door de regen is dat één en al kuil en gaat. De ene kuil nog groter dan de andere. Daarnaast rijden de tuktuks overal tussen door en meerdere keren rakelings voor of naast een auto. We hebben ons nu thuis voor de deur laten afzetten en waren echt moe. Ken en Sheila waren er ook en samen hebben we wat gedronken. Nancy heeft een traditioneel gerecht klaar gemaakt: ‘Arrowroot’, een soort knol die best lekker was, en het is voor ons een onbekende smaak. Met Nancy hebben we het over Nederland gehad waar ze een keer, voor een bijeenkomst van de stichting, op uitnodiging was. Leonard kwam pas laat naar huis en op TV hoorden we over de aanslag in Amerika. Stopt het nou nooit meer?

Schoolsysteem

Leonard vertelde ons het volgende over het schoolsysteem.

De regering is hier de grote regelaar van het schoolsysteem waarmee gewerkt moet worden. Het hele curriculum wordt hier gemaakt, alle lesboeken worden hier uitgekozen en alle scholen moet hiermee werken. Als ze ondertussen op andere ideeën komen moeten het in het nieuwe schooljaar weer andere boeken worden. De regeringsscholen krijgen een bepaald aantal lesboeken en moeten het daarmee doen, ongeacht het aantal leerlingen. Het kan zijn dat er honderden kinderen naar school komen. Er moeten dan hele grote klassen gevormd worden, wel tot zestig of meer erin en de kinderen moeten het allemaal samen doen met die boeken die er zijn. Ze hebben maar één leerkracht. Door dit systeem zijn er veel particuliere scholen gekomen en de ouders moeten daar grof schoolgeld voor betalen, maar de kinderen komen er in kleinere klassen en krijgen dus meer aandacht en er worden dus betere resultaten geboekt. Op deze scholen moeten de boeken dan zelf gekocht worden en dat zijn de boeken die de regering heeft voorgeschreven. Alle andere schoolbenodigdheden moeten de ouders ook kopen en alles moet elke dag in een boekentas mee op en neer. Het kan zijn dat er lockers zijn, zodat er ook spullen op school kunnen blijven. Dit systeem geldt voor de lagere school en de middelbare scholen. De kinderen van Kiota zitten op een particuliere school en van het geld van de sponsors die de kinderen hebben wordt veel van het schoolgeld betaald. Wij zorgen nu voor het derde jaar dat er voldoende schoolboeken zijn en we zijn er trots op dat de kinderen ook echt willen leren en goede resultaten behalen, naar eigen vermogen.